De papieren zak kerst

Leden van zondagsschoolgroep voor pasgehuwden werden gevraagd
om hun favoriete kerstverhaal met de groep te delen. Carrie Fuller
vertelde een verhaal met de titel: “De papieren zak kerst”. Nadat ze
klaar was met haar verhaal, had ik de behoefte naar meer details.
Twee dagen later sprak ik met een familielid.

Het was begin jaren ’30, tijdens de zogenaamde ‘Dust Bowl ‘ periode
midden in de economische depressie van de staat Kansas. De familie
Canaday – een vader, moeder en zeven kinderen – hadden het
financieel bijzonder moeilijk, dus er zou geen luxe zijn tijdens de kerst
dat jaar.

Moeder stuurde de kinderen naar buiten om een kerstboom te zoeken
in het bos. Na een lange zoektocht kwamen de kinderen terug met het
enige dat ze hadden kunnen vinden, namelijk een dode tak. De tak
werd rechtop in een emmer zand geplaatst en versierd met stukjes
papier aan touwtjes. Judy, een meisje van vier jaar, had geen idee hoe
een kerstboom eruit moest zien, maar op de één of andere manier
wist ze dat het anders was dan hun boom!

Naar mate kerst dichterbij kwam, begonnen de kinderen steeds vaker
bij hun ouders te vissen naar de kerstcadeautjes die ze onder de boom
konden verwachten. De vader wees de kinderen er steeds weer op dat
de kasten leeg waren en ze nauwelijks genoeg te eten hadden. Er was
echt geen geld dit jaar voor cadeautjes. Moeder was een gelovige
vrouw en ze vertelde haar kinderen: “Bid en vertel het aan Jezus. ” De
kinderen gingen bidden zoals hun moeder het had gezegd.

Op kerstavond keken de kinderen uit het raam in de hoop dat er
bezoek zou komen, maar niemand kwam. “Blaas het licht uit, ” zei
vader. “Er zal niemand komen. Niemand weet zelfs dat wij hier zijn.”

De kinderen deden het licht uit en lagen keurig in bed, maar waren te
opgewonden om te gaan slapen. Het was toch al kerst? Ze hadden God
toch gevraagd om hun die cadeautjes te sturen die Hij wilde dat zij
zouden krijgen? Had moeder hun niet geleerd dat God gebeden
verhoort?

Later op de nacht zag één van de kinderen een auto op het zandpad
rijden dat langs hun huis ging. De kinderen vlogen allemaal uit bed en
keken zo goed als het ging door het raam. Ze maakte zoveel lawaai dat
hun ouders wakker werden. “Rustig blijven, ” zei vader. “Die auto komt
niet voor ons. Het is vast iemand die een verkeerde weg heeft
genomen. ” De kinderen bleven hopen en vader stak een licht aan. Ze
wilde allemaal naar de deur stormen, maar vader hield ze tegen. “Blijf
hier. Ik ga! “

Er stapte iemand uit de auto en riep: “Ik vraag me af of iemand mij wil
helpen deze zakken uit de auto te halen. ” De kinderen vlogen de deur
uit om te helpen. Moeder zei tegen de jongste, “Judy, jij blijft bij mij
om te helpen alles uit de zakken te halen.”

Een diaken van de kerk uit het dorp was die avond naar bed gegaan,
maar kon niet in slaap vallen. Hij lag in bed te draaien en bleef steeds
aan de familie Canaday denken. Later vertelde hij dat hij geen idee had
waar het gezin aan toe was, maar hij wist dat ze veel kinderen hadden.
Hij ging uit bed en kleedde zich aan. Hij wekte een aantal mensen in
het dorp en vroeg hun een bijdrage voor de familie Canaday. Zijn auto
werd gevuld met levensmiddelen, speelgoed en kleding. De kleine Judy
kreeg een lappenpop, die jaren later nog steeds haar favoriet was.

Met al dit eten wilde vader een feestmaal, alles uitgespreid neerzetten
en eten zoals nooit tevoren. Moeder zei: “Nee, we moeten zorgen dat
het zo lang mogelijk meegaat. ” Ze hebben er weken van kunnen eten.

De volgende zondag stond moeder Canaday op in de kerk om te
vertellen wat de leden – één van de diakenen in bijzonder- voor hun
gezin hadden gedaan. Geen enkel oog bleef droog.

Jaren later schreef Eva, de oudste zus, deze gebeurtenis op ten
behoeve van een schoolproject. Eva schreef: “We waren allemaal zo
uitgelaten door alle prachtige dingen in de zakken, dat we even geen
oog meer hadden voor het meest speciale geschenk. Het mooiste
geschenk zat helemaal niet in die papierenzakken. Het mooiste
geschenk was het geloof van hun moeder. Het geloof waarmee ze de
kinderen onderwees om hun noden bij Jezus te brengen en te
vertrouwen dat Hij daar mee aan de slag gaat. Het was vaderliefde
waarmee hun vader de kinderen wilde beschermen tegen pijn en
teleurstelling.

Toen Carrie Fuller klaar was met haar verhaal, sloot ze af met: “Kleine
Judy is mijn geweldige Oma. ” Judy Canaday Dryden leeft tegenwoordig
In Sanger, Texas. Terwijl zij via de telefoon over deze gebeurtenis
vertelde, kon je een traan in haar stem horen. Je kon ook voelen hoe
trots zij was om zo’n kostbaar erfgoed te hebben meegekregen van
haar vader en moeder.

Met kerst gedenken wij de biddende moeders, de liefhebbende vaders
en de gelovige kinderen. We zijn dankbaar voor gevoelige diakenen,
gulle vrienden en slapeloze nachten. Wij prijzen God voor de moeilijke
tijden die ons onvergetelijke lessen onderwijzen, geloofsversterkende
verhalen die steeds weer opnieuw worden verteld en nieuwe
generaties inspireren om geloof te hebben in een liefhebbende
verlosser.